Baby-hertjes

Boven ons barst de hemel los. Een wolkbreuk die in mum van tijd zorgt voor een bijna-overstroming. Gelukkig zit ik veilig en droog verpakt in onze grijze auto, met op de achterbank twee slapende meisjes. De kleinste gaf de strijd tegen de slaap ruim een kwartier geleden al op en ligt ronkend in haar knusse autostoeltje. Haar grote zus deed verwoede pogingen om wakker te blijven door te kletsen en nog meer te kletsen en vervolgens nóg meer te kletsen, maar moest zich uiteindelijk ook overleveren aan haar  vermoeidheid.

'Wat is dat voor een bord, mama?' De eerste vraag werd gesteld net na vertrek van mijn ouders en het onderwerp 'verkeersborden' was kennelijk een onderwerp om lange tijd over door te gaan. 'Waarom staan daar een 5 en een 0?', 'Waarom is dat bord met een rode rand en wit erin?', 'Wie is dat poppetje op dat bord?'
Eerlijk gezegd was ik het onderwerp na ruim een half uur meer dan spuugzat en probeerde ik op iets anders over te stappen: 'Kijk eens naar die mooie paarden in de wei!', tot ze een wel heel bijzonder bord ontdekte. 'Waarom staat er een hert op dat bord, mama?' Zonder er echt goed over na te denken antwoordde ik: 'Omdat ik moet oppassen voor herten' (eerlijk gezegd is het 'hertenbord' voor mij een compleet raadsel aangezien ik slechts een paar keer in mijn leven een hert heb gezien en dat was in de dierentuin of bij de kinderboerderij en dus zeker niet midden op de weg). Natuurlijk volgde op mijn antwoord een nieuwe vraag: 'Waar zijn die herten dan?' Kijkend uit mijn autoraam concludeerde ik dat de herten wel in het dichtstbijzijnde bos moesten leven, samenscholend onder een aantal bomen (zoals herten waarschijnlijk vast en zeker massaal doen).  'Ook de baby-hertjes?' vroeg Anne. 'Ook de baby-hertjes', antwoordde ik. 'Maar rij jij dan over die hertjes heen?' Ik schudde snel mijn hoofd; 'Nee, dat gebeurt niet. Maar als ze zomaar de weg oversteken dan moet ik daar wel voor oppassen. Want dat zou natuurlijk niet leuk zijn voor die baby-hertjes. Dat kan misschien wel zeer doen.' Het bleef even stil op de achterbank en even had ik zelfs de ijdele hoop dat het hele hertenverkeersbordenverhaal beëindigd was, totdat Anne zei: 'Maar als jij over zo'n baby-hertje heenrijdt, dan word ik erg verdrietig mama.' Ik knikte begripvol, waarop ze vervolgde: 'En die vaderhert wordt dan erg boos op jou mama, en die moederhert ook, en die schoppen dan gewoon heel hard tegen jouw rotauto!' Ja, dacht ik. En geef ze maar eens ongelijk.