Tic

Ik heb een tic. Een hele nare.
Ik 'tic' als ik voor de klas sta, of als ik achter de computer zit. Ik 'tic' bij nieuwe situaties of wanneer ik in verlegenheid word gebracht. Ik 'tic' eigenlijk best vaak.
Mijn tic zorgt ervoor dat de ene kant van mijn haren minder lang is dan de andere kant. Ik durf zelfs te beweren dat ik hele plukken haar mis. Als ik niet oppas word ik vast en zeker helemaal kaal.

Vroeger had ik al tics. Ik trok bijvoorbeeld heel raar met mijn gezicht en ik sliep altijd heel bijzonder met mijn hand tegen mijn hoofd gedrukt. Het is een wonder dat ik daar niets aan over heb gehouden. Voor hetzelfde geld was mijn gezicht in een rare kreukel blijven staan en was mijn hand aan mijn hoofd gegroeid. Of ik had er een enge, zeer zeldzame ticziekte aan over gehouden. Als eerste persoon in Nederland. Ik bedoel; het had gekund. Ik heb wel vreemdere dingen gehoord.

Mijn tic is best onschuldig. En de wereld gaat er niet van ten onder, vermoed ik (zou natuurlijk wel kunnen ook hè, ik hoor véél vreemde dingen). Maar een beetje vervelend is het wel. Het moet daarom maar eens afgelopen zijn met dat eeuwige gefriemel aan mijn haren, dat gedraai aan mijn krullen. Mocht je me in de toekomst al 'tic-ent' tegenkomen, tik me dan gerust even aan. Misschien leer ik het dan eens af.