Ochtendritueel

's Ochtends worden wij gewekt met luid gehuil. Of eigenlijk: Erik wordt gewekt, waarna hij mij wakker maakt. Ik slaap namelijk steevast met oordopjes onder het mom van: 'ik ben een lichte slaper'. Eerlijk gezegd ben ik eerder een nogal egoïstische slaper en laat ik manlief opdraaien voor de onmogelijke herrie die meestal al voor zessen begint.

Als onze kinderen wakker worden, zoals genoemd véél te vroeg, zijn er twee dingen die wij kunnen doen: 1. niets, en 2. iets. Meestal kiezen we voor optie 2, aangezien we van optie 1 de hele dag de gevolgen ondervinden. Vijf minuten onverstandige maar o zo begrijpelijke nalatigheid op de te vroege morgen staat garant voor een dag van onwaarschijnlijke chaos, gejammer en gezeur. Voorkomen is daarom beter dan genezen.

Serieus vraag ik mij weleens af hoe andere ouders omgaan met het hele ochtendgebeuren. Echt vredig gaat het er bij ons namelijk niet aan toe. Natuurlijk ontbijten wij zeer gezond en verantwoord met z'n allen aan tafel, maar om nou te zeggen dat het samen ontbijten aan tafel leidt tot een 'verbonden samenzijn en gezelligheid binnen het gezin' (las ik ooit in een tijdschrift)?!?!
In mijn geval leidt het tot nog toe alleen maar tot haarverlies, aangezien het proces van wakker worden tot aan het ontbijt mij de haren uit mijn hoofd doet trekken van frustratie. Want waar mijn jongste telg zichzelf aan het begin van de dag tot belangrijkste doel stelt om alles vast te grijpen en overal op te klimmen waar het verboden is, begint mijn oudste met het stellen van allerlei diepzinnige levensvragen waarop ze al stampvoetend direct antwoord eist. En dus sta ik sjorrend en trekkend aan mijn krijsende peuter, zo kort en bondig mogelijk antwoord te geven op vragen als waar baby's vandaan komen en waar de Here God woont. Vragen die ik als goede moeder natuurlijk wel moet beantwoorden.

Als we na tien hectische minuten saampjes in pyjama's aan de rommelig gedekte ontbijttafel zitten (we hebben de spullen er vanaf een afstandje opgegooid) en de eerste beker melk is omgegooid, doen manlief en ik nog wel eens een poging om een goed gesprek te voeren over school, werk of meer van dat soort zaken. En anders buigen we ons berustend over onze kop extra sterke ochtendkoffie. Koffie maakt veel goed.